تازه اول دبیرستانی شده بودم ، قاعدتا باید همه ی پله های یه نردبون واسه آدم یه معنی و یه شیرینی داشته باشن اما پله هایی مثل پا گذاشتن به دوران دبیرستان وسط دوره ۱۲ ساله ی تحصیل به آدم حس خاصی میدن ، انگار که چهار تا پله یکی کرده باشی و رفته باشی بالا ؛ بقیه هم یه جور دیگه نگات میکنن ، یه جورایی دبیرستانی شدن یعنی بزرگ شدن ، تا قبل اول دبیرستان همه بچه حسابت میکنن ، تو همچین فضایی پا گذاشتم به دبیرستان .

از چشمام همیشه راضی بودم ،‌یعنی خب مشکلی احساس نکرده بودم که بخوام راجع به چشمام نگران بشم . اواسط سال بود که بعضی وقتا احساس می کردم نوشته های ریز ریاضی روی تابلو رو به سختی می تونم بخونم ، البته تقصیر رو مینداختم گردن این که ته کلاس میشینم و زنگای ریاضی می اومدم جلوتر تا اذیت نشم اما به مرور احساس کردم این چشم تیز کردن واسه خوندن نوشته های ریز باعث سوزش چشمم میشه ، ذهنم درگیر این موضوع شده بود که چرا چشمام ضعیف تر شده و تنها چیزی که به ذهنم می رسید زل زدنای دم غروب به خورشید بود . البته نه اون وقت دیگه ولی قبل تر ها زمانی که دبستانی یا راهنمایی بودم موقع غروب به خورشید زل می زدم ، منظره غروب از خونه مون خیلی قشنگ بود و آدمی مثل من خیلی حیفش می اومد زل نزنه به این همه زیبایی ، حتی همین الان هم تو بندر گاهی اوقات خیلی غروبش رو دوست دارم .

با خونواده قضیه رو در میون گذاشتم و یکی دو روز بعدش با بابا رفتیم پیش دکتر . اولین بار بود که چونه م رو میذاشتم روی اون وسیله خاص و اون تصویر سبز و قرمز داخلش که شروع به تار شدن و مجدد واضح شدن میکنه و بعدش هم اون تابلوی معروف که می پرسن دندونه ها کدوم طرفیه و ادامه داستان . خلاصه این که دکتر آخرش گفت چشمات یه ذره فقط ضعیف شده ؛ یکیش نیم اون یکی هم بیست و پنج صدم . عینک بگیر اما لزومی نداره همیشه استفاده کنی ولی سر کلاس واسه دیدن تخته سیاه و همین طور موقع نگاه کردن تلوزیون حتما عینک بزنی . خیالم راحت شده بود و خوشحال بودم که قرار نیست همیشه عینک بزنم چون واقعا ازش متنفر بودم .

آماده شدن و گرفتن عینک افتاد به فرداش و رفتیم خونه ، تمام اون شب رو به این فکر می کردم که سر کلاس چجوری عینک بزنم ، خجالت می کشیدم و اصلا دوست نداشتم عینک بزنم ، از طرفی هم با حرفای دکتر و این که گفته بود لزومی نداره همیشه عینک بزنم احساس می کردم عینک گرفتنه یه چیز بی فایده هست و حالا یه تخته سیاه دیدن که دیگه این حرفا رو نداره و … .

دم غروب بابا رفت که عینک رو بگیره ، شاید دو ساعتی طول کشید تا برگرده . وقتی اومد و عینک رو زدم تقریبا میشه گفت احساس کردم هیچ تغییر خاصی رو متوجه نمیشم ، همه چیز مثل سابق بودن و تفاوتی رو حس نمی کردم اما واسه این که متوجه بشم دقیقا چقدر قراره این عینک بهم کمک کنه رفتم دم در حیاط تا بتونم یه جای دورتر رو ببینم . اون لحظه رو هیچوقت نمیتونم فراموش کنم ، نزدیک خونه ما به فاصله شاید ۱۰۰ متری یه پارک بود و من بعد باز کردن در حیاط به سمت پارک نگاه کردم ، صحنه ای که همیشه می دیدم و هیچوقت در اون نشانه ای از ضعیف شدن قوه ی بینایی رو احساس نمی کردم این بار با همیشه متفاوت بود ؛ باور نکردنی نبود اما این تصویر به ظاهر معمول همیشگی این بار فوق العاده شفاف تر شده بود ، به طرز خارق العاده ای احساس می کردم می تونم برگای درخت زبون گنجشک روبروم رو بشمرم و این حس عجیبی بود ، یعنی این ضعیف شدن به قول دکتر خیلی کم و قابل اغماض اینقدر دید من رو تغییر داده بود ؟ اون لحظه برای همیشه توی ذهنم جاوادنه شد و باعث شد عینکم رو دوست داشته باشم . حالا بعد از گذشت حدود ۱۰ – ۱۲ سال از اون شب من خیلی از قشنگی های زندگیم رو مدیون عینکم هستم .

Visits: 801